SEDARI KESIL SAYA sudah mempunyai impian untuk masuk universiti walaupun pada masa itu saya tidak tahu apa itu `universiti'? Namun itulah yang selalu ayah saya sebut. Mak saya pula fikirannya bebas, beliau tak apa kalau saya masuk apa-apa pun asal bukan penjara atau pusat serenti. He he he.
Walaupun saya tidak tahu apa itu universiti, saya tetap mahu masuk universiti. Yang saya tahu hanya orang yang pandai-pandai sahaja masuk universiti (tidak lagi begitu pada hari ini kerana semua orang senang kalau nak masuk universiti, yea tak?).
Yang saya mahu maksudkan ialah betapa kita perlu ada impian. dan menuju ke arah itu. Jika tiada impian hidup seperti batu. Sudah banyak kali saya jatuh tetapi saya tak pernah mahu mengalah sebab saya yakin `universiti' penting dalam hidup saya. Saya `jatuh' kerana saya bukan yang terbaik dalam kelas. Tidak pernah saya yang paling cemerlang dalam kelas. Ayah saya puas hati jika saya berada di antara lima pelajar tercemerlang, dalam kelas. Ayah saya tidak memaksa untuk dapat nombor satu. Dia mahu lihat resut yang baik.
Dan sebagai manusia tentulah saya mempunyai ratusan impian saya yang lain. yang kadangkala agak peribadi dan tidak boleh ditulis dalam blog ini. namun impian tersebut tidak tercapai. He he he. saya tidak bersedih kerana mungkin `tidak ada orang yang mampu mencintai saya, he he he".
Sebagai insan biasa kita tidak boleh lemah jika bukan semua impian kita tercapai. Jangan rasa sedih kerananya. Jangan kesalkan diri, kesiankan diri.
Jom ramai-ramai kesiankan kepada orang yang bangun tidur dengan tidak mempunyai impian... kan?
No comments:
Post a Comment