Mak,
Sebenarnya bermula daripada hari isnin lalu Abang sudah banyak berdoa. Sehingga sambil bawak kereta pun Abang berdoa. Abang berdoa dalam hati agar tuhan panjangkan masa, agar abang rasa lama dalam menuju hujung minggu ini. Agar jarung jam berdetik lembap dan perlahan, agar hujung minggu ini lambat jelmanya. Dan kalau boleh Abang mahu tuhan lenyapkan saja hujung minggu ini...
Hujung minggu ini ayah akan datang ambik mak....
Mak,
Semalam mak ada beritahu Abang yang mak rasa kesian hendak meninggalkan Abang. Dan abang cuba terangkan pada mak yang mak tidak perlu risau kerana abang sudah biasa hidup sorang, Abang beritahu kononnya tak ada masalah langsung...
Mak jawab " Mak napok abang gitu jea..."
Abang tak tanya apa maksud mak bila mak guna perkataan `gitu jea..". Sebab abang tahu... Abang tahu mak boleh `nampak' abang sedih... Hati seorang mak tentu dapat melihat hakikatnya...
Mak,
Sebenarnya semenjak mak datang dua minggu lalu, Abang gembira sangat. Mak jaga makan minum, mak gosok baju seluar abang, ayengkan baju abang, mak puji puja, mak gerak abang sembahyang subuh (kalau tak kadang-kadang burnt je, he he).
Mak,
Semalam selepas abang parking myvi (setelah abang kesat air mata dengan hujung baju), abang buka sliding door dan selak langsir. Abang lihat mak sedang tengok Tv. Kalau boleh Abang ingin terus peluk mak dan beritahu apa yang abang sedang lalui dan rasai... Namun abang tidak mahu mak bersedih, abang pendang dalam-dalam. Lagipun tak ada ayat atau perkataan untuk meriwayatkan ranahnya hati abang ni... mak.
"Mak jangan bimbang, abang ada kawan-kawan yang baik. Pelajar abang pun tak pernah beri masalah. Abang gembira di hutan ini, he he he" Abang buat lawak walaupun hati abang bagaikan debu merah berterbangan, bumi kering... merkah di sana sini (baca ikut stail sasterawan negara).
Namun abang tak nafikan memang kawan-kawan abang baik belaka dan pelajar sangat bersemangat dalam belajar. Hadiah daripada tuhan.
Abang berdoa, kalaulah ramadhan ini adalah yang terakhir... Abang mahu sangat mak datang lagi, kalau boleh abang mahu mak pujuklah ayah datang berpuasa dengan abang... Tetapi lidah abang kelu untuk membuat suatu permintaan...
Namun mungkin abang tak akan minta apa-apa lagi daripada mak dan ayah... selepas ini...
Sebenarnya bermula daripada hari isnin lalu Abang sudah banyak berdoa. Sehingga sambil bawak kereta pun Abang berdoa. Abang berdoa dalam hati agar tuhan panjangkan masa, agar abang rasa lama dalam menuju hujung minggu ini. Agar jarung jam berdetik lembap dan perlahan, agar hujung minggu ini lambat jelmanya. Dan kalau boleh Abang mahu tuhan lenyapkan saja hujung minggu ini...
Hujung minggu ini ayah akan datang ambik mak....
Mak,
Semalam mak ada beritahu Abang yang mak rasa kesian hendak meninggalkan Abang. Dan abang cuba terangkan pada mak yang mak tidak perlu risau kerana abang sudah biasa hidup sorang, Abang beritahu kononnya tak ada masalah langsung...
Mak jawab " Mak napok abang gitu jea..."
Abang tak tanya apa maksud mak bila mak guna perkataan `gitu jea..". Sebab abang tahu... Abang tahu mak boleh `nampak' abang sedih... Hati seorang mak tentu dapat melihat hakikatnya...
Mak,
Sebenarnya semenjak mak datang dua minggu lalu, Abang gembira sangat. Mak jaga makan minum, mak gosok baju seluar abang, ayengkan baju abang, mak puji puja, mak gerak abang sembahyang subuh (kalau tak kadang-kadang burnt je, he he).
Mak,
Semalam selepas abang parking myvi (setelah abang kesat air mata dengan hujung baju), abang buka sliding door dan selak langsir. Abang lihat mak sedang tengok Tv. Kalau boleh Abang ingin terus peluk mak dan beritahu apa yang abang sedang lalui dan rasai... Namun abang tidak mahu mak bersedih, abang pendang dalam-dalam. Lagipun tak ada ayat atau perkataan untuk meriwayatkan ranahnya hati abang ni... mak.
"Mak jangan bimbang, abang ada kawan-kawan yang baik. Pelajar abang pun tak pernah beri masalah. Abang gembira di hutan ini, he he he" Abang buat lawak walaupun hati abang bagaikan debu merah berterbangan, bumi kering... merkah di sana sini (baca ikut stail sasterawan negara).
Namun abang tak nafikan memang kawan-kawan abang baik belaka dan pelajar sangat bersemangat dalam belajar. Hadiah daripada tuhan.
Abang berdoa, kalaulah ramadhan ini adalah yang terakhir... Abang mahu sangat mak datang lagi, kalau boleh abang mahu mak pujuklah ayah datang berpuasa dengan abang... Tetapi lidah abang kelu untuk membuat suatu permintaan...
Namun mungkin abang tak akan minta apa-apa lagi daripada mak dan ayah... selepas ini...
3 comments:
doh bakpe ni?...tu laaa cepak2 ahh cari suri dalam dapo tuhhh..sapa bila nok mok ayeng baju tuh..sapa bile nok mok gerok mayang subuh hihihihi ( mandai je aku muahahaha )
Saya pun kalau dengan emak.. macam kucing parsi asyik dok bermanjer!
sedih baca kesah dlm post kali ni, nak! sedih mak rasa...
Post a Comment